ปล.เป็นฟิคที่ลงไว้ที่เด็กดีเมื่อไม่นานมานี้5555555555555555
ใครยังไม่นอนก็มาอ่านกันได้นะคะ
คุณเคยได้ยินเรื่องของ Sleeping Beauty ไหม?
มันไม่ใช่ชื่อนิทาน
แต่มันเป็นชื่อเรียก
ของการค้าขายมนุษย์ประเภทหนึ่ง
“คุณมั่นใจแน่นะคะ ว่าจะรับงานนี้จริงๆ”
“ครับ”
“ไม่มีการถอนตัวใดๆทั้งนั้นนะคะ หวังว่าคุณคงเข้าใจ”
“ครับ”
“งานเริ่มเมื่อไหร่ทางเราจะแจ้งให้ทราบอีกทีค่ะ”
พยอน แพคฮยอนพยักหน้าก่อนจะออกจากตัวสำนักงาน ก่อนจะมุ่งหน้าไปทางโรงพยาบาล
แพคฮยอนเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาอายุแค่สิบห้าปี ไม่ได้เรียนมัธยมปลายเพราะทางบ้านไม่มีเงิน และผู้เป็นแม่แท้ๆคนเดียวของเขาป่วยเป็นโรคหัวใจ แน่นอนทางฐานะบ้านเขาก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น ถ้าแม่จะหายเห็นท่าว่าจะมีอยู่ทางเดียว คือ ขายตัวเองให้เป็นเจ้าหญิงนิทราซะ เงินที่ได้มากพอที่จะให้คุณแม่หายและยังส่งน้องซอฮยอน น้องสาวคนเดียวของเขาจบชั้นมัธยมเลยด้วยซ้ำ
แต่เงินที่ได้มานั้นต้องแลกกับอะไรไม่รู้แพคฮยอนไม่อาจทราบได้
คงต้องถามคนที่ซื้อเขาไปสินะ
เด็กชายเดินเข้าไปในลิฟท์ของโรงพยาบาลก่อนจะถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นตัวเองในกระจก ผมดำ ตาเรียวเล็ก หน้าตาก็ธรรมดาไม่ได้มีอะไรดี ยังจะมีคนอยากจะซื้อเขาอีกหรอ?
ไม่สิขอให้เป็น ‘มนุษย์’ พวกนั้นก็พร้อมจะซื้อตัวเขาอยู่แล้ว
ลิฟท์ให้สัญญาณเปิดก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้องผู้ป่วยที่คุ้นเคย คุณแม่ก็ยังคงไม่ลืมตาสักที เด็กชายจูบไปที่หลังมือของผู้ให้กำเนิดชีวิตพร้อมกับน้ำตารื้นออกมาด้วยความใจหาย
สุดท้ายเขาก็กลัว กลัวการเป็นเจ้าหญิงนิทราจริงๆ
“พี่รับงานนี้ไปทำไม”
เสียงใสของซอฮยอนดังขึ้นก่อนน้ำตาจะรินไหลเพราะกลัวการจากไปของพี่ชายตัวเอง
“ไม่ร้องนะครับ วันนี้เดี๋ยวเขาจะเอาตังโอนเข้าบัญชีอย่าลืมจ่ายค่ารักษาให้แม่ด้วยล่ะ”
ซอฮยอนซุกหน้าลงกับหลังของพี่ชาย พร้อมกับรั้งไม่ให้เขาจากไปไหน แต่แพคฮยอนก็ดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้น พร้อมกับสบตาผู้เป็นน้องสาว
“พี่สัญญาว่าจะกลับมาเจอเธอให้ได้”
แพคฮยอนโกหก เขาไม่รู้จริงๆว่าหลังจากที่ทำงานนี้เขาจะยังมีลมหายใจอยู่หรอไม่
เขาไม่รู้จริงๆว่า เจ้าชายจะหาเขาเจอเหรอเปล่า?
วันนี้เป็นวันที่เขาจะต้องกลายมาเป็นเจ้าหญิงนิทราเต็มตัว คนพวกนี้จัดการแต่งเติมสีผมของเขาให้กลายเป็นสีบลอนด์ทองเหมือนเจ้าหญิงนิทรา ขัดสีฉวีวรรณเปลี่ยนลุคของเขาแม้แต่เขาเองยังต้องทึ่ง
สวย
แต่อาจจะสุดท้ายก็ต้องหลับใหลไปตลอดกาล
กลิ่นยาทำให้แพคฮยอนง่วงจนตาหลับก่อนที่จะรับรู้ถึงชะตากรรมของตัวเองในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้เขาจะหลับใหล แต่ใครล่ะที่จะมาจุมพิตปลุกเขา?
เจ้าชายมีจริงๆใช่ไหม?
แพคฮยอนภาวนาให้ตัวเองก่อนที่สติจะดับวูบไป
“ทางนี้เลยค่ะคุณปาร์ค”
ชายหนุ่มในชุดกราวน์สีขาว กลิ่นยาอ่อนๆที่ออกมาจากตัวทำให้คนรวบตัวรู้ว่าคงหนีไม่พ้นอาชีพสายวิทยาศ่าสตร์ ยกยิ้มเมื่อเขาอยู่ที่ประตูสลักไม้บานใหญ่ก่อนจะยื่นเช็คให้ผู้หญิงที่นำทางมาคนนั้น พร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง ใบหน้าหล่อเหลาวางแว่นและเสื้อกราวน์ไว้ข้างเตียงก่อนจะเปิดกล่องสี่เหลี่ยมที่นำมาด้วย ในนั้นมีตัวยาเป็นสิบๆหลอด ชายหนุ่มหยิบตัวยาสีฟ้าอมเขียวแล้วยกยิ้มออกมาก่อนจะมองไปที่ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงสีครีม
ช่างสวยเหมือนเจ้าหญิงนิทราที่กำหลังหลับใหลซะจริง
แต่ได้เวลาตื่นของเธอแล้วล่ะ
“คุณคงทราบกฎของการเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้วใช่ไหม?”
หญิงวัยกลางคนถามแพคฮยอนที่นำใบสมัครงานมายื่นให้ เด็กชายพยักหน้ารับถึงแม้จะมีร่องรอยความกลัวเหลืออยู่เล็กน้อย หญิงสาวยิ้มด้วยความสงสารพอจะรู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าต้องการใช้เงินอย่างเร่งด่วนก็จริง แต่การเป็นเจ้าหญิงนิทรานี่ไม่กลัวบ้างหรอ? ดูท่าเด็กคนนี้อายุยังไม่ถึงสิบแปดเลยด้วยซ้ำ พนักงานไม่คิดจะถามอะไรเพราะดูเหมือนเด็กหนุ่มไม่อยากตอบอะไรสักเท่าไหร่ เมื่อแพคฮยอนเดินออกจากสำนักงานไป หญิงสาวก็เริ่มกรอกข้อมูลของเด็กหนุ่มลงเว็บไซต์ทันที
‘เปิดประมูลเจ้าหญิงนิทราเพศชาย เริ่มต้นที่หลักห้า ปิดการประมูลในเวลาอีก 1ชั่วโมง’
เจ้าหญิงนิทราไม่ใช่ว่าจะมีคนมาสมัครได้ง่ายๆ เพราะไม่ค่อยมีใครอยากจะทำสักเท่าไหร่ ทั้งๆที่กฎง่ายกว่าพวกโสเภณีขายตัว ที่สำคัญยังไม่ต้องเทรนด์อะไรมากมายด้วย แต่เพราะกฎข้อเดียวนั่นแหละที่ทำให้คนขยาดไม่อยากทำงานนี้
กฎง่ายๆนั่นก็คือ แค่นอนหลับไปยี่สิบสี่ชั่วโมง โดยที่ไม่ทราบว่าจะมีใครมาทำอะไรกับร่างกายนี้บ้าง อาจจะฟังดูง่ายๆ แต่คุณอาจจะไม่รู้เลยว่า ใครจะมาทำอะไรกับคุณเพราะประสาทสัมผัสทั้งหมดปิดตายไว้ และนี่คือสิ่งที่พวกเศรษฐีทั้งหลายอยากจะเล่นสนุกกับเจ้าหญิงนิทราที่พวกเขาซื้อมา อาจจะไม่จำเป็นจะต้องมีเซ็กซ์ คุณอาจจะลองฆ่าหรือทำร้ายใครสักคนในรูปแบบใหม่ผ่านทางเจ้าหญิงนิทราก็ได้ด้วยซ้ำ แน่นอนว่า ปาร์ค ชานยอลก็เป็นอีกคนที่สนใจเจ้าหญิงนิทราเช่นกัน
เจ้าหญิงนิทราไม่มีทางรู้ชื่อผู้ที่ซื้อพวกเธอมา แน่นอนผู้ซื้อก็เช่นกัน ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จักเช่นกันและกัน แต่ก็ยังมีคนจำนวนมากที่อยากจะซื้อเจ้าหญิงนิทรามาอยู่ข้างกายแม้เป็นเวลาแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ตาม
ปาร์ค ชานยอลซื้อสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเจ้าหญิงนิทรามาในราคาสูงลิบลิ่ว แต่สำหรับเขาแล้วมันก็เป็นแค่เศษเงินเท่านั้นแหละ เงินที่เขาผลิตยาแค่ตัวเดียวยังซื้อเจ้าหญิงนิทราได้เป็นร้อยคนได้ด้วยซ้ำ ชานยอลหยิบยาเปิดฝาจุกหลอดทดลองสีฟ้าออกมาก่อนจะ เอาจะนำของเหลวไปจ่อที่ปากของร่างบาง พร้อมกับยกร่างเล็กในขณะที่หลับใหลให้พิงขอบเตียงไม่นาน ของเหลวนั้นก็ผ่านลงลำคอร่างเล็กไปจนหมด ชานยอลยกยิ้มอีกครั้งก่อนจะรอเวลาอีกสองชั่วโมงด้วยใจที่ลุ้นระทึก
ความรู้สึกแบบนี้
มันเหมือนกับตอนที่ผสมยาสำเร็จเลยสินะ J
ชานยอลยิ้มออกมาก่อนจะหาหลอดยาอีกหลอดที่เขาผสมไว้
อดใจรอสองชั่วโมงไม่ไหวแล้วล่ะ
อยากจะเห็นผลการทดลองจริงๆ
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง
ชานยอลมองร่างเล็กที่กำลังหลับไหลก่อนจะอดไม่ได้ที่จะจูบไปบนปากเบาๆกับท่าทางที่น่ารักนั่น ไม่นานตัวยาสีเขียวที่อยู่ในหลอดทดลองก็ผ่านลำคอแพคฮยอนไปอย่างง่ายดาย
เอาล่ะ ขอดูผลการทดลองหน่อยนะ
ไม่นานเจ้าหญิงนิทราก็ลืมตาตื่นขึ้น
ใบหน้าเรียวเล็ก ถึงแม้จะเป็นผู้ชายแต่รูปร่างภายนอกสวยกว่าผู้หญิงซะจริง จากส่วนสูงและร่างกายชานยอลเดาว่า อายุของเด็กคนนี้คงไม่น่าเกินสิบแปด แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ชายหนุ่มต้องสน เพราะตอนนี้สิ่งที่น่าสนใจกว่ากำลังรอเขาอยู่
“สวัสดีฉันชื่อชานยอล”
แน่นอนถึงเขาจะบอกคนตรงหน้าไปเด็กชายก็ไม่ได้ยินหรอก เพราะยาตัวที่สองน่ะแค่ทำให้ประสาทสัมผัสในการมองเห็นรับรู้แค่นั้นเอง นั่นเป็นสิ่งที่เขาชอบที่สุดเลยล่ะ อยากจะลองมานานแล้ว
ชายหนุ่มก้มลงสัมผัสบริเวณฝีปากของร่างเล็ก จูบแบบผู้ใหญ่ทำให้แพคฮยอนตกใจแต่ก็ขยับตัวไม่ได้ รวมถึงริมฝีปากถึงแม้จะเคลิ้มแค่ไหนก็ตอบสนองอะไรไปไม่ได้เลย แพคฮยอนมีสิทธิ์แค่มองเห็นเท่านั้น
เท่านั้นจริงๆ
ชานยอลก้มลงมองร่างเล็กก่อนจะถอดชุดสีขาวที่แสนจะเกะกะออกจากร่างบาง ก่อนจะมองแววตานั้น มันเต็มไปด้วยความกลัวแต่ในขณะเดียวกันเขาสัมผัสได้ถึงความต้องการของมนุษย์ทั่วไป จนอดไม่ได้ที่จะกดจูบไปอีกรอบ ลิ้นของชายหนุ่มดูจะชำนาญการจนแพคฮยอนเคลิ้มตาม แต่ยังไงเขาก็ไม่มีแรงแม้จะขยับปากอยู่ดี ชานยอลยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะขบเม้มร่างเล็กให้เกิดเป็นรอย ไม่ว่าจะเป็นบนคอไปจนหลาดไหล่
ชานยอลลุกขึ้นมองสีหน้าของเด็กน้อยเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นนัยน์ตาหวานฉ่ำของเจ้าหญิงนิทรา พร้อมกับก้มหน้าเม็ดทับทิมสีหวานข้างหนึ่งขบเม้มให้เกิดเป็นรอย ส่วนอีกข้างก็จัดการใช้มือบทขยี้จนร่างเล็กเกรงจนขนลุกซู่
ลากลิ้นหยอกล้อกับยอดอกสักพักก่อนจะลากลิ้มลงมาที่สะดือ ก่อนจะดึงปราการสุดท้ายทิ้งไป ชานยอลอมยิ้มก่อนจะบังคับฝ่ามือให้หยอกล้อส่วนอ่อนไหวของร่างเล็ก ก่อนจะเร่งให้เร็วมากขึ้นไปอีก เมื่อเห็นเจ้าหญิงไม่สามารถระบายความวาบหวามออกผ่านทางเสียงร้องคราง หรือ จิกลงที่ผ้าปูเตียงเพราะฤทธิ์ยาที่เขาให้ไปนั่นแหละ
ชายหนุ่มเร่งความเร็วไม่นานคนตัวเล็กก็ไปถึงฝั่งฝัน ชานยอลยิ้มออกมาเมื่อเห็นสายตาเว้าวอนจากร่างบางก่อนจะดันนิ้วที่เต็มไปด้วยน้ำรักของคนตรงหน้าให้เข้าไปในช่องทางด้านหลัง สายตาแสดงว่าหวาดกลัวแค่ก็ยังต้องการอยู่ ชายหนุ่มเร่งความเร็วพร้อมกับสอดนิ้วเพิ่มเพื่อให้ร่างกายได้ปรับตัว แรงตอดรัดทำให้เขาต้องซี้ดปาก ไม่นานเขาก็รีบทอดกางเกงก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อร่างเล็กทำตาโตเมื่อเห็นแก่นกายที่ใหญ่กว่าตัวเองมาก
ก่อนที่เขาจะค่อยๆดันตัวเองเข้าไปในช่องทางคับแคบนั้น ชานยอลยิ้มกริ่มเมื่อร่างเล็กน้ำตาไหลออกมาเมื่อเขาสอดใส่แก่นกายจนสุด ก่อนจะจูบซับไปที่หางตา พวงแก้มใสก่อนจะไล่ลงมาที่ริมฝีปาก ทันใดนั้นเหมือนความคับแน่นที่ช่วงล่างจะผ่อนขึ้น ชานยอลเริ่มขยับตัวจนแพคฮยอนเจ็บปวดหนึบไปหมด ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นนัยน์ตาฉ่ำของร่างเล็กก่อนจะป้อนจูบให้อีกรอบ ตอนนี้แพคฮยอนรู้สึกถึงความเสียวสะท้านเข้ามาแทนที่ไม่นานพวกเขาก็ไปถึงฝั่งฝันอีกรอบ โดยที่ชานยอลไม่คิดที่จะหยุดการกระทำนั้นเลย
อย่าหาว่าเขาเป็นพวกวิปริตอะไรเลยนะ แต่เซ็กซ์ครั้งนี้ถือว่าดีที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีเสียงครางหรือตอบรับจากเซ็กซ์แต่ก็ทำให้เขาคลั่งแทบแย่
เจ้าหญิงนิทราทำให้เขาต้องลุ่มหลงอีกครั้ง ก่อนที่ชานยอลจะสานต่อบทรักอีกรอบและอีกรอบ จนเขาไม่รู้ตัวเลยว่าเวลาผ่านไปจวนจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แล้ว
นี่ไม่ใช่นิทานที่เจ้าชายจะจุมพิตเจ้าหญิงแล้วบอกว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย แต่นี่คือเรื่องจริง ปาร์ค ชานยอลไม่เคยคิดว่า เจ้าหญิงนิทราของเขาจะหายไปตลอดกาล
“พูดอย่างงี้หมายความว่าไง คุณรับเขาเข้าทำงานทั้งๆที่ไม่รู้จักชื่อนี่นะ?”
หญิงวัยกลางคนถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะพูดความจริงออกมา
“พวกเราไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ชื่อและอายุของเขานี่คะ เพราะว่าไม่ต้องเทรนงานเหมือนพวกขายตัว เพราะปกติเจ้าหญิงนิทราไม่ค่อยมีใครได้มีชีวิตรอดเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้หรอกค่ะ”
“แต่พวกคุณก็น่าจะรู้อะไรเกี่ยวกับเขาบ้างนะครับ”
“พวกเราไม่รู้อะไรมากนอกจากเพศและเลขที่บัญชีชั่วคราวที่เป็นของรัฐแน่นอนค่ะพอเราโอนเงินส่วนที่เหลือไปแล้วบัญชีก็จะปิดตัวลงทันที เราก็ไม่อาจจะทราบชื่อของเขาได้เลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
“โธ่ เว้ย”
ชายหนุ่มสบถออกมา ก่อนจะปิดตาลง
หายไปไหนกันนะ
เจ้าหญิงนิทราของผม
ตอนแรกชายหนุ่มยอมรับว่าแค่อยากจะเอาเด็กหนุ่มเป็นตัวทดลองถึงยาสูตรใหม่ที่เขาคิดขึ้นมาว่าจะทำให้ผู้ชายท้องได้ แต่เซ็กซ์เมื่อคืนทำให้เขาตาสว่าง เขาตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นอย่างไม่มีข้อแม้ แม้ว่าจะไม่เคยได้ยินเสียงของกันและกัน
แต่ตอนที่ชานยอลได้สบตากับร่างเล็ก
ชายหนุ่มก็รู้ทันทีเลยว่า
เขาอยากจะเป็นเจ้าของชีวิตคนนี้คนเดียวเท่านั้น
อยากจะเจอเธอ อีกครั้ง
คุณอยู่ที่ไหนกันนะ?
ห้าปีผ่านไป
เมื่อห้าปีก่อนที่เขาตื่นมา แพคฮยอนยังจำได้ดีถึงสัมผัสในตอนนั้น เด็กชายตื่นขึ้นมาเมื่อมีคนงานมาปลุกเพราะหมดเวลาทำงานแล้ว เขาหลังหันจากมา ก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยน้ำตา เพราะรู้ดีว่า
ยังไงคนที่ซื้อเขามาก็คงไม่อยากจะสานต่ออะไรอยู่แล้ว
แพคฮยอนทำตามสัญญาของครอบครัว เขาได้กลับมาเจอแม่และน้องสาวอีกครั้ง เงินที่ได้มาจากงานเจ้าหญิงนิทรานั้นค่อนข้างเยอะพอสมควร คุณแม่ของเขาเอาเงินมาลงทุนกับร้านกาแฟส่วนอาการป่วยก็หายดีเป็นปลิดทิ้งหลังจากผ่าตัด ซอฮยอนก็เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้ไม่ถึงอาทิตย์ ส่วนเขาน่ะหรอหลังจากคลอดลูกก็หันมาช่วยคุณแม่ทำงานร้านกาแฟ ถึงแม้คุณแม่และน้องสาวจะตกใจตอนมากตอนเขาท้องแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะดีใจด้วยซ้ำไปถึงแม้อายุของแพคฮยอนตอนนั้นจะแค่สิบห้าก็ตาม สำหรับหนูน้อย’วังจา’ ครอบครัวพยอนนั้นไม่ได้เห็นว่าเป็นภาระเลยแม้แต่น้อย สำหรับแพคฮยอนแล้ววังจานั้นเป็นของขวัญที่พระเจ้าประทานมาให้จากเจ้าชายคนนั้น
“คุณแม่แบคๆๆๆๆๆๆ”
หนูน้อยจอมซนวัยสี่ขวบวิ่งเข้ามาในร้านพร้อมกับไอศกรีมในมือ ก่อนจะตกใจเล็กน้อยเพราะเขายังไม่ได้ไปรับที่โรงเรียนเลย แล้ววังจาไม่ได้ยังไงล่ะ
“วังจากลับมายังไงครับเนี่ย?บอกคุณแม่หน่อยเร็ว”
ไม่นานเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นที่ประตู ก่อนที่แพคฮยอนจะหันไปมองผู้ที่เข้ามาใหม่
ถึงจะเจอกันแค่คืนเดียวแต่แพคฮยอนก็มันใจว่าเขาจำคนไม่ผิด
“คุณแม่ฮะ นี่คุณปาร์คเขามาส่งวังจา นี่เลี้ยงไอติมด้วย”
เด็กชายโชว์ไอศกรีมที่อยู่ในมือให้ผู้เป็นแม่ดูก่อนจะทิ้งให้ผู้ใหญ่สองคนกระอักกระอ่วนกันอยู่แค่สองคน แพคฮยอนหันไปมองหน้าชายหนุ่มในสูทสีหม่น ผมที่กลับไปย้อมเป็นสีดำไม่ได้ทำให้ให้ชายหนุ่มดูแก่ลงเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มมองหน้าเขาแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
จะบ้ารึไง แพคฮยอน
ยังจะหวังให้เขาจำเราได้อยู่อีกหรอ?
แพคฮยอนรู้สึกเหมือนน้ำตาจะรินไหลออกมาอีกรอบ ร่างเล็กตัดสินใจหันกลับไปในร้านแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดจากคนทางด้านหลัง
“จะหนีผมไปอีกแล้วใช่ไหม?”
แพคฮยอนหันไปทางชายหนุ่มด้วยความตกใจ ก่อนที่ชานยอลจะบดเบียดทาบริมฝีปากลงมาอย่างอ่อนโยน ไม่รีบร้อน มีแต่ความละมุนละไมให้กันเท่านั้น
“ลุงปาร์คทำอะไรแม่แพค ปล่อยแม่แพคเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ทั้งคู่รีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว ก่อนที่วังจาจะปรี่เข้าไปทุบคุณลุงปาร์ค จนคุณแม่ต้องรีบห้ามอย่างรวดเร็ว ก่อนที่วังจาจะเข้าไปกอดผู้เป็นมารดาอย่างหวงๆ ทำให้ชานยอลอดจะหัวเราะออกมาไม่ได้
“ถ้าไม่ว่าอะไรผมขออยู่ร่วมโต๊ะกับคุณเย็นนี้ได้ไหมครับ?”
ชานยอลยิ้มหวานจนคุณแม่วัยยี่สิบอดจะเขินไม่ได้
“ไม่ได้วังจาจะไม่ยอมให้ลุงปาร์คแกล้งคุณแม่ได้อีกแล้ว”
ดูท่าอุปสรรคความรักของเจ้าชายและเจ้าหญิงนิทรา
คงจะเป็นมารตัวน้อยที่ชื่อวังจาสินะ
ไม่เป็นไรเขารอมาห้าปีแล้ว
ต่อให้ยากเย็นแค่ไหนเขาก็จะทน
ชาวชานแบคแฟมิลี่ช่วยให้กำลังใจผมด้วยนะครับ? ^^
____________________________________________________
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก เขินๆๆๆๆๆๆๆๆ เจ้าหญิงนิทราของผม >////<
ตอบลบ